2.6Kpregleda
Tokom izuzetno bogate istorije čuvene italijanske fabrike sportskih automobila Ferrari, na ulice i staze širom svijeta su stizali uvijek brzi, moderni i interesantni automobili.
Mnogi od njih, koji su nosili poznati znak sa konjićem na haubi, često su postavljali standarde u proizvodnji sportskih automobila i predstavljali prekretnicu u daljem razmišljanju. Model za koji se, sa današnje distance, može reći da je najviše uticao na Ferrari, postavivši brend na najviše mjesto u nomenklaturi super-sportskih manufaktura, jeste poznati 246 GT Dino. Kao i za sve vječne automobile marke Ferrari, i za ovaj je vezana interesantna priča sa prizvukom legende. Razvoj ovog modela indirektno počinje još početkom pedesetih godina prošlog vijeka kada Vittorio Jano, stari poznanik Enza i vrsan inženjer zajedno sa Alfredom Ferrarijem, zvanim Dino, starijim sinom pomenutog legendarnog gospodina, razvija prototip malog V6 motora namijenjenog Grand Prix trkama. Obojica, izuzetni stručnjaci, stvaraju i nekoliko drumskih prototipova i trkačkih automobila, ali “Comandatore” odnosno Enzo ne odobrava produkciju.
Nažalost, 1956. godine, poslije duže bolesti, Dino Ferrari umire od leukemije, nezavršivši projekat. Ostalo je zabilježeno da se i u bolnici Dino prepirao sa svojim slavnim ocem oko prednosti malog V6 agregata nabijenog snagom i mogućnošću ugradnje u neki od postojećih modela. Njegovom smrću projekat se zamrzava do daljnjeg. Prelaskom u šezdesete godine i tokom njihove prve polovine, Ferrari postaje prepoznatljiva super-marka, zahvaljujući mnogim uspješnim modelima i dominaciji na trkačkim pistama u skoro svim važnijim klasama.
Malo je poznato da se baš u tom periodu fabrika nalazila pred finansijskim poteškoćama zbog Enzove altruističke želje da se stvara što više trkačkih automobila i da se oni krunišu pobjedama na stazi. Takva filozofija zahtijevala je puno novca koji se morao obezbijediti prodajom drumskih vozila. U tom periodu Ferrari je bio poznat po luksuzno-sportskim, 2+2 kupeima ili super-sportskim bolidima na koje se mogla montirati registarska tablica.
Kao primjer takvog razmišljanja je i mistični, skoro ezoterični, 250 GTO (1962.), fantastični 250 LM (1964.) i prelijepi i preskupi, 250 California Spider (1961.). Prepreku većoj prodaji, predstavljao je i samo jedan agregat u ponudi, koji se mogao dobiti sa različitom snagom i zapreminom. Riječ je o klasičnom Colombo V12 motoru koji je odlika automobila Ferrari od samih početaka. U tom trenutku proizvodile su se verzije od 3.0 i 4.0 litre zapremine, snage od 250 ks do 350 ks.
Tokom 1965 godine, Enzo Ferrari napokon dopušta razvoj novog modela koji će biti mnogo manjih dimenzija nego aktuelni proizvodi fabrike, opremljen V6 agregatom i pun tehničkog “know-how” pokupljenog na trkama. Po zamisli, automobil bi trebao da ima nešto manju cijenu sa kojom bi trebao da bude pristupačan širem krugu ljudi. Stoga, Vittorio Jano dovršava konstrukciju dvolitarskog V6 motora, koji je imao blok od aluminijuma i ugao među cilindrima od 65 stepeni, za ugradnju u “civilni” kupe.
Prilikom prezentacije, na salonu automobila u Torinu 1967. godine, svjetlost dana je ugledala izuzetno smjela i interesantna kreacija. Naime, osim novog motora koji je razvijao 165 ks i bio centralno i transvezalno postavljen iza vozača, a ispred zadnje osovine automobil je bio opremljen i potpuno aluminijumskom karoserijom koja je montirana na cjevastoj šasiji, posjedovao je nezavisno ogibljenje i točkove od lakog metala sa “knock-off” trkačkim mehanizmom. U unutrašnjosti je vladao prepoznatljiv Ferrari stil sa sjedištima obloženim kožom i hromiranom ručicom mjenjača. Karoseriju je dizajnirao, naravno, Pininnfarina i sam izgled je bio stvoren prema rezultatima ispitivanja u vazdušnom tunelu, što je tih godina bila rijetkost. Posebno je dobro riješeno pitanje vidljivosti iz automobila, koja je kod vozila sa centralnim motorom uvijek predstavljala problem, ugradnjom skoro vertikalnog zadnjeg stakla i adekvatno postavljenim bočnim prozorima.
Novi model je nazvan 206 GT Dino, u čast preminulog Alfreda. Interesantno je da tokom svoje produkcije ni jedan od ovih automobila nije nosio oznaku Ferrari, kako na karoseriji, tako ni na motoru, nego samo oznaku modela i na mestu poznatog amblema, na haubi, pločicu sa stilizovanim natpisom “Dino”. Reakcije automobilske javnosti su od samog početka bile podijeljene. Sa jedne strane, ortodoksni fanatici i obožavaoci marke Ferrari nisu prihvatili automobil, smatrajući ga nedostojnim naslijeđa fabrike u Maranellu. Najveća zamjerka je bila odsustvo dvanestocilindarskog “srca” bez kog, po njihovom mišljenju, Ferrari nije Ferrari, te čudan dizajn i slab komfor za putnike. Sa druge strane, većina ga je sa oduševljenjem dočekala, prepoznajući u njemu modernu koncepciju i tehniku, odlične performanse i veliki korak naprijed za italijansku fabriku. Očekivanja su bila velika i zbog najavljene niže cijene, što je protumačeno kao pojava “jeftinog” modela Ferrari.
Nažalost, obećanja u vezi cijene nisu ispunjena i 206 GT Dino je koštao tek nešto manje nego ostali modeli. Naime, zbog aluminijumske karoserije, napredne mehanike i luksuznih detalja, bio je skup za produkciju, a i pored odličnih performansi (maksimalna brzina od 238 km/h i od 0 do 100 km/h za 7.5 sekundi), nije se dobro prodavao. Shvativši poruku, Ferrari na salonu automobila u Ženevi 1969. godine predstavlja novu verziju nazvanu 246 GT Dino, koja je bila opremljena konvencionalnom karoserijom od čeličnih limova, sjedištima od vinila i običnim točkovima. Motor je ostao isti, V6, ali sa 2.4 litre zapremine sa čeličnim blokom i 190 ks pri 7000 obrtaja. Performanse su poboljšane pa je maksimalna brzina bila 248 km/h, a ubrzanje do 100 km/h postalo moguće za sedam sekundi. Ovako pripremljen automobil je predstavljao formulu za uspjeh i uz osjetno nižu cijenu porudžbine su počele da pristižu.
Kupci su bili veoma zadovoljni novim modelom Ferrrari, jer je V6 bio mnogo pouzdaniji nego V12, male dimenzije su omogućile svakodnevnu upotrebu, a i troškovi održavanja su bili manji. Ponašanje automobila na putu je bilo za svaku pohvalu, budući da je nezavisno ogibljenje, dobre kočnice i odličan raspored težine zbog centralno postavljenog motora, činilo Dino “oštrim” poput trkačkog automobila. Zbog svojih kvaliteta, ovaj Ferrari je mogao da bude korišćen kao jedini automobil.
Tokom produkcije, iz fabrike su izašle tri serije, pod internim oznakama L (1969.), M (1970.) i E (1971.) koje su se razlikovale međusobno i u odnosu na 206 GT, po detaljima kao što su oblik i položaj branika i žmigavaca i položaj registarske tablice. Pored toga, verzije za američko tržište su imale i veće i modifikovane branike i farove pokrivene pleksiglasom. Pored toga, modeli koji se se prodavali na tržištu SAD imali su i nešto smanjene performanse zbog restriktivnih zakona o izduvnim gasovima.
Godine 1972. predstavljena je i 246 GTS Spider, kabrio verzija odnosno targa, kod koje se srednji dio krova mogao skinuti. I ova verzija je doživjela pun uspjeh zahvaljujući prvenstveno praktičnosti. Naime, krovni panel je bio izrađen od lakog materija pa je jedna osoba bila dovoljna za rukovanje. Osim toga, interesantan je bio i način smještaja krova koji se postavljao vertikalno iza sjedišta i tako odložen nije smanjivao vidljivost. I na stazi, Dino je imao uspjeha i opravdao reputaciju. Zbog, u startu, trkačke tehnologije i donjeg postroja, u fabrički pripremljenim GTR verzijama samo je motor pretrpio tunning i karoserija je lišena nepotrebnog luksuza. Najčešće, brdske trke su bile mjesto na kojem se ovaj model dokazivao, skoro uvijek u rukama privatnih timova, a danas na revijalnim trkama sportskih oldtajmera, Ferrari 246 GT Dino je ozbiljan favorit. Sedam godina nakon predstavljanja, 1974. godine, produkcija je zaustavljena posle 3,500 primjeraka modela 246 GT i oko 120 komada u verziji 206 GT.
Ovaj, po svim mjerilima uspješan sportski automobil visoke klase naslijedio je poznati 308 GTB koji je takođe nosio oznaku “Dino”, ali u ovom slučaju, za V8 motor. Danas je 206/246 GT veoma popularan klasičan automobil. Cijene se kreću od 45.000 do 65.000 eura u zavisnosti od stanja i verzije. Iako je u pitanju velika količina novca, to je mala cijena za starovremenski Ferrari, pogotovo ako se zna da je ovaj model među jeftinijim primjercima iskonskog Ferrari duha. Pored toga, zbog svih kvaliteta, moguća je i njegova svakodnevna upotreba, pod uslovom da vlasnik može da podnese ekstremno visoke cijene rezervnih djelova i servisa.
Vrijednost ovog modela je i u tome što je postavio već slavnu fabriku na najviše pozicije u eksluzivnom svijetu sportskih auto manafaktura, učinivši je svestranim proizvođačem. Godine koje su slijedile donijele su i nove modele malih sportskih dvosjeda kao što su 308 GTB, 328, 348, F355, pa i 360 Modena. Baš po ovim modelima, pripadnicima loze započete besmrtnim 206/246 Dinom, Ferrari je postao najpoznatiji i najpoštovaniji sportski brend u automobilskom svijetu.
pmlautomobili.com
Dodaj komentar
